Womb gratefulness

Voor het eerst besef ik me dat er niet alleen een zichtbaar litteken zit, maar ook een onzichtbaar. Er is niet alleen gesneden in mijn buikwand. Hoe kon ik daar niet eerder bewust van zijn geweest? Het antwoord op die vraag ken ik: ik was er niet eerder klaar voor.

Tijdens deze ecstatic dance journey ben ik mij heel bewust van mijn baarmoeder.
Ze roept.
Ze weet: ik kan het dragen, de pijn, de emotie, het vrijkomen van vastzittende bevroren energie.

Mijn onderlichaam schokt en siddert. Ik laat het toe. Open, nieuwsgierig en klaar, klaar voor deze reis. Schokjes, beweging, tranen en overgave wisselen elkaar af. Mijn handen op mijn baarmoeder als troostende en beschermende vleugels. Zonder remming ontstaat een vloedgolf aan releasing van opgeslagen pijn, verdriet, miskenning, misbruik, trauma.

Ik buig voor dit proces, nederig en dankbaar.
Vol vertouwen open ik mij en laat mijn baarmoeder doen wat ze te doen heeft.

Ik voel het leven in haar, haar creatiekracht, haar vrouwelijke essentie, hoe ze het wezenlijke in mij vertegenwoordigt, hoe ze me uitnodigt af te dalen in haar donker, haar leegte. Ik nodig haar uit om te rusten in mijn bekkenschaal die gevuld is met gesmolten bladgoud. Dankbaar neemt ze mijn uitnodiging aan en laat zich wiegen, deint mee op mijn innerlijke stroming.

We vallen samen.
Ik ben in Haar.
Zij is in mij.
Met Haar diep in mij buig ik mij naar Moeder Aarde.
Tranen stromen over mijn wangen, creëren druppels op de grond. Ontsprongen uit mijn diepe wateren.

Ik smelt samen met een grote stilte in mij. De drum op de achtergrond begeleidt mij in het ritme van een intieme dans, de klanken resoneren met het ritme diep in mij.
En mijn baarmoeder wiegt en deint en geniet.

Ik ga weer staan en geef me over aan de opzwiepende cadans van de muziek.
Licht
Vol
Vrij
Ontvankelijk
Vloeibaar neem ik mijn ruimte in.

Na een korte onderbreking, waarin ik mij buiten laaf aan de warmte van de zon, begeef ik mij weer naar binnen waar de muziek ononderbroken de ruimte vult. Een matras lonkt en ik ga liggen met mijn voetzolen tegen elkaar en mijn knieën uiteen, mijn handen op mijn onderbuik.

Ze roept opnieuw.
En nu pas voel ik wat ze al die jaren voor me verborgen heeft weten te houden, waar ze me voor heeft willen beschermen, wat ze alleen heeft moeten dragen. Terwijl ik deze woorden schrijf wellen tranen weer op in mijn ogen om haar eenzame pijn.

Ik spreek naar haar uit:
Het spijt me dat er in je gesneden is om mijn kinderen geboren te laten worden
Dankjewel dat je mijn kinderen gedragen hebt en ze het leven geschonken hebt
Dankjewel voor het dragen van de kindjes die niet bij mij geboren mochten worden
Ik herhaal dit 3 keer.

Ontvang haar waardering. Voel hoe ze zich gezien voelt en ontspant onder mijn erkenning.
Ik voel me nederig dat ik Haar op deze manier mag eren.
Ik voel me onbegrensd dankbaar dat ze haar verdriet met mij wilde delen.

We dansen samen
vreugdevol
verlicht
vernieuwd.

Klaar voor een nieuwe reis
Dit keer samen.