Op reis zijn. Dat ben ik al mijn hele leven lang. Misschien jij ook wel.
In mijn jonge jaren was ik een echt waterkind. Het dorp waar ik opgroeide had een groot buitenbad. Zo één met een echt diep bad van wel vier meter diep. Met grote ligweides omzoomd door hoge bomen. Met gemetselde verkleedhokjes met houten bankjes erin. Vanaf mijn zevende jaar was ik elk jaar het hele seizoen in het zwembad te vinden. Kou, hitte, regen of hagel; geen dag liet ik aan me voorbij gaan.
De gewichtsloosheid in het water gaf me een gevoel van vrijheid. Ik genoot ervan om naar de bodem van het diepe bad te duiken en als een zeemeermin in één ademteug weer naar boven te zwemmen. Het springen van de hoge duikplank ondanks dat ik dat doodeng vond.
Het was, als ik nu terugkijk, vooral het verbonden zijn met de elementen dat me een gevoel van tijdloosheid gaf.
Als puber schoot ik in één rechte straal naar mijn hoofd. Alles willen beredeneren, kloppend willen maken wat niet klopte, overleven in een wereld die ik niet begreep, waar ik niet paste. De onbezonnenheid vervloog en maakte plaats voor een wandelend hoofd. Ik werd sterk in communicatie en sloot me af van mijn gevoel. In mijn midden 20-er jaren werd ik voor de eerste keer geconfronteerd met een burn-out.
Rond mijn dertigste kwam ik in aanraking met chakra’s, meditatie en de ongeziene wereld. Als een bij die door de nectar werd gelokt werd ik hier naartoe gezogen; gulzig en gretig nam ik alles in me op.
Wat was het heerlijk om te ‘zweven’ in het licht.
Die gewichtsloosheid uit mijn kinderjaren weer te ervaren, voor een moment weg te zijn uit de zwaarte. Ik verbleef graag in de wereld die voor me open was gegaan tot ik besefte dat het niet 'alleen daar’ te vinden is. Het leven speelt zich af in de materie, in het hier en nu.
We zijn hier op aarde om als ziel te kunnen evolueren. Groeien kan alleen met de voeten in de klei en je hoofd in de wolken. Die verbinding is belangrijk. Mijn interesse voor het aardse werd gewekt. Ik voelde de roep van Egypte. Vier dagen lang zwierven we door de woestijn. Terwijl ik mijn eerste stappen zette in het zand dat daar al miljoenen jaren ligt wilde mijn lichaam maar één ding; liggen op de aarde, met mijn buik en hart naar de aarde gericht. Ik knielde neer en strekte mij uit, sloot mijn ogen en zonk voor mijn gevoel diep de aarde in. Ik kwam weer in een tijdloze sfeer terecht.
Ik voelde de creatiekracht van de aarde
en hoe in vroeger jaren haar wateren op deze plek stroomden.
Jaren later tijdens mijn Priesteressenopleiding dook ik nogmaals diep, in het donker van mezelf en van moeder Aarde. Verbond me met haar wezens en ontmoette mijn eigen donker. Het donker waar ik zo bang voor was. Dat ik zo zorgvuldig had geprobeerd te vermijden.
En net als in mijn kinderjaren dook ik diep naar de bodem.
Dit keer om te landen in mijn lijf, vrij te geven wat niet van mij is en te ontvangen en omarmen wat mij toebehoort. Om mij nog dieper met Moeder Aarde te verbinden.
Ik voel nu dat Moeder Aarde mijn haven is en ben op een diepe laag met haar verbonden.
Zij is met mij verbonden. Ze roept me als ik teveel in de wolken ben. Nodigt me uit om diep, diep te aarden in mijzelf en te vertrouwen op haar hartenklop, haar schoonheid. Om haar boodschappen te ontvangen en haar onbegrensde liefde voor haar bewoners te voelen.
In 2022 sprong ik opnieuw in het diepe.
Ditmaal door de baan en organisatie waar ik mij niet meer op mijn plek voelde vaarwel te zeggen - een ander leven riep. De vaste grond achterlatend, niet wetende waar deze sprong heen zou leiden, vroeg een diep vertrouwen in mijn levenspad en moed om het bekende los te laten.
En meer nog dan dat was het een volgen van diep innerlijk weten: dit is wat het leven nu van mij vraagt.
Ik voel dat ik een taak te verrichten heb. En dat is hooggevoelige vrouwen die vastlopen in het leven te ondersteunen op weg naar hun diepere ZELF, hun WAARHEID, naar de helderheid van hun VERLANGEN, naar het LICHT in zichzelf. Voorbij alle ruis, beperkende gedachten en angsten.
We hebben allemaal dromen, verlangens die ons ingefluisterd worden. Onze ziel die kleine of grote duwtjes geeft.
Ook jij had als kind dromen. Herinner je ze nog?
Het is de kunst stil te worden zodat je daadwerkelijk kunt gaan horen en afstemmen op wat je diep vanbinnen verlangt.
Voor mij is Moeder Aarde mijn leer- en heelmeesteres. We werken samen. De natuur, de elementen, de cyclus van de Maan, de wereld van Godinnen en natuurwezens zijn verweven in al wat ik doe.
Zij werkt met mij
Ik werk met Haar
Zij werkt door mij
Ik werk door Haar
Zij is er voor mij
Ik ben er voor Haar
Zij werkt met jou
Zij werkt door jou
Zij werkt voor jou
Zij is er voor jou
